“ Fuck! ”

Γειά σου παλιέ μου φίλε...
Λευκή μου κόλα απο χαρτί..
Εσυ το γνώριμο παλιόχαρτο.
Φτιαγμένο απο άγνωστες ρινίδες ξύλου..

Fuck!

Τι μου τσαμπουνάς πάλι?
Γιατί με καλείς να σε πλυμμηρίσω απο λέξεις και συναισθήματα?
Σου έχουν πει πόσο εγωιστικό είναι?
Με φωνάζεις και εγω πρέπει να ενδώσω στο κάλεσμά σου..
Λες και στο ζήτησα.
Νιώθεις άδειο.. Μοναχό σου!
Ίσως έτσι νιώθω εγω, οχι εσυ.
Ίσως μόνο εσυ το ξέρεις..
Τι θες? Γιατί με φωνάζεις πάλι?
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Αραδιάζω τον φόβο.. Την οργή.. Το όχι.. Το γιατί.
Και εσυ σιωπηλό εκεί στην ίδια την γωνιά σου
“Πάλι μου μιλάς? Τι θές?”
Απάντηση δεν πέρνω..
Μόνο την ίδια αρρωστημένη σιωπή σου.
Τι περιμένεις? Να εκφράσω το δικό σου ουρλιαχτό..
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”
Το μπήγεις μέσα στο λευκό σου φόντο και πάλι θες εγω να σε βγάλω απο το παιχνίδι που έπλασες και παίζεις μοναχό σου.. Κρυφτό!
Φοβάσαι μην σε βρώ. Τότε γιατί με καλείς, γιατί?
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Hey! Σε εσένα μιλάω.. Ναι ναι σε εσένα εκεί.
Μην προσπαθείς να μου κρυφτείς ξανά..
Δεν τα καταφέρνεις.
Άσε εμένα να χωθώ κάτω απο μελαγχολικό μου πέπλο..
Αλλά όχι εσυ.
Μην δίνεις σημασία στο παραλήρημά μου..
Εσύ με φώναξες, θυμάσαι?
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”


Fuck!

Και τώρα θες να βγάλω νόημα σε κάτι που δεν είχε ποτέ μια βάση.
Ποτέ μια ουσία.. Ένα φινάλε.. Μια ιστορία..
Θές να γίνω ο παραμυθάς στα όνειρα σου.
Να βγάλω την κραυγή της αγωνίας σου.
Να ρίξεις την ευθήνη σε εμένα που απλά ακολούθησα το κάλεσμά σου..
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Τρεμοπαίζω την μελωδία σου, φοβούμενη μην κάνω λάθος τις δικές σου νότες..
Δεν σου είπαν πόσο εγωιστικό είναι.. Δεν σου είπαν.
Και όμως αποκαλούν εγωιστή τον δικό σου παραμυθά..
Εμένα.
Που είμαι στα όνειρά σου επειδή ζητάς να γίνω η απαγγελία σε ένα δικό σου παραμύθι..
Εσυ με φώναξες, μην το ξεχνάς!
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”

Fuck!

Χαμένη με αφήνεις να ψάχνω κάτι που ποτέ κανείς δεν βρήκε..
Εγκλωβισμένη στην μελωδία που θέλησες να πλάσω για χατίρι σου.
Εγώ είμαι η ορχήστρα μα εγω και ο μαέστρος!
Ανίκανη να σταματήσω τις νότες που ζαλίζουν την ακοή μου..
Συνεχίζω να παίζω την ίδια παρτιτούρα ξανά και ξανά.
Τι πας να κάνεις? Τι και αν κατηγορήσεις την ορχήστρα?
Τι και αν κατηγορήσεις τον μαέστρο?
Το ίδιο πρόσωπο θα βρείς μπροστά σου..
Εμένα. Μόνο εμένα.
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!