Θυμάσαι?

θυμάσαι τότε... τότε που ακόμα είμασταν "παιδιά". λίγο καιρό πρίν...

γνωριστήκαμε μέσα στο μπούγιο και ήταν η πρώτη στιγμή μιας φιλίας που σκόπευε να ανθίσει...

στο "χάρηκα"  φαινόταν πως υπήρχε η ουσία της λέξης... χάρηκα όντως χάρηκα! που σε γνώρισα.

πέρασαν οι μέρες, οι μήνες... κυλούσαν. και η φιλία αυτή μεγάλωνε...

τόσο απότομα λέγαμε μα τόσο όμορφα συνάμα.

ωραίο δεν ήταν? θυμάσαι?

γέλια, κλάμματα, νεύρα και ξανά σε γέλια... γιατί είχαμε τον τρόπο μας.
δεν μας ένοιαζε να τσαλακώσουμε τους εαυτούς μας γιατι αυτό που ζούσαμε, κάθε στιγμή μας,

ήταν απλά μια στιγμή απο εμάς για εμάς!

θυμάσαι?

λες και πέρασε αιώνας... και όμως δεν είναι αιώνας.
έιναι τόσο κοντά μας όλο αυτο... χάθηκε?

χμμμ... γιατί? θυμάσαι?
ήταν μια φιλία αδελφική θυμάσαι?

στο είχα πει... πολλές φορές! γιατί πολυ απλά το εννοούσα.
μου το είχες πει και εσυ... θυμάσαι? που κρύφτηκε όλο αυτο? γιατί?

δεν καταλαβαίνω... μια συνεχής παρεξήγηση? οχι δεν νομιζω.

ξερεις καλα οτι κάθε τι στο έλεγα μπροστά σου..

δεν καταλαβαίνω λοιπον πως κατι τόσο όμορφο και αληθινό (ή έτσι ήθελα να πιστεύω)

έγινε κατι τόσο ξένο, τόσο απόμακρο και σκοτεινό! γιατί?
και ίσως είμαι η μόνη που με προβμηματίζει τόσο.. ΙΣΩΣ.
αν είμαι παντως μόνο εγω, ένας λόγος παραπάνω για να με πικραίνει πιο πολυ!
στην κάθε δύσκολη στιγμή ημουν εκει? σου έλεγα κάθε αλήθεια μου? σε πούλησα ποτε?

σε έδωσα επειδή δεν είχα άλλα επιχειρήματα να προστατέψω την φιλία μας???
στην πολύτιμη λέξη που λέγαμε: "αυτό μένει μεταξύ μας, είναι για εμάς" δεν σήμαινε τίποτα τελικά?
δεν άνοιξα ποτέ το στόμα μου να πώ δικές μας κουβέντες και θεωρούσα πως μπορώ και εγώ να βασιστώ το ίδιο πάνω σου χώρις καμιά αμφιβολία!

μα τι έγινε? γιατι?

που κρύφτηκε η έννοια: "όχι μόνο φίλη μου μα και η αδελφή μου" ?
και οι δύο έννοιες εξίσου σημαντικές, εξίσου πολύτιμες.....
τόσα γέλια, τόσα μοιράσματα, τόσα δάκρυα, τόσες στιγμές, τόοοοσα όνειρα,
τόσες χαρές και τόσες λύπες που άλλοι/ες θα ευχόντουσαν να είχαν ζήσει...

το δέσιμο μας, θυμάσαι?

σε αγάπησα...

και αυτό ειναι κάτι που ήταν δικό μας.. απο εκείνα τα πολύτιμα που λέγαμε!

θυμάσαι?

απο εκείνα τα δικά μας...
σσσσστ μέσα μου εκείνα τα παιδία είμαστε ακόμα.. στην καρδιά!

η έννοια φιλία, η έννοια αδελφή.
και αν ποτέ ξανά συναντηθούν οι δρόμοι μας θα ξεκινήσει απ΄την αρχή: "Χάρηκα!"
βήμα-βήμα.
και μετά απο χρόοοονια θα λέμε: "θυμάσαι???"
και τα δάκρυα θα γίνονται μόνο γέλια.

θυμάσαι?