Aς παραδεχτούμε κάποια πράγματα να μην κουραζόμαστε. Είμαστε το πιο παράξενο, αλλοπρόσαλλο όν. Το είδος μας είναι απο τα ελάχιστα -αν οχι το μοναδικό- που δεν θα σταματήσει να με εκπλήσει. Και οσο το παρατηρώ, όλο και πιο πολυ. Μας χαμογελάει ο αλλος, φοβόμαστε. Μας λεει μια καλή κουβέντα, φοβόμαστε. Λέει δυό καλές κουβέντες, τρομοκρατούμαστε. Καλά ασε, μην κάνεις κάνα λάθος και πείς τρεις, γιατί που να κρυφτούμε και ποιος να μας βρεί. Γιατί στην καλή κουβέντα, που δεν έχουμε μάθει να δεχόμαστε, μπορεί να έρθουν τα "ωχ γιατί;" Στην μια καλη πράξη, στο "ωχ κατι θέλει". Είμαστε ειλικρινής, και "ωχ δεν θα το αντέξουμε πάμε να την κάνουμε όσο προλαβαίνουμε". Τρεχάτε! Κύριοι, εξαφανιζόμαστε στα καβούκια μας και βάζουμε τις άπειρες μάσκες μας που τελικά χάνουμε τους εαυτούς μας. Θα βγάλεις μια και να θα είναι σε ετοιμότητα μια άλλη απο κατω. Σαν το κρεμμύδι ενα πράμα. Καθαρίζεις-καθαρίζεις και εχει κι αλλο-κι αλλο. Ποιοι είμαστε τελικά; Μπα, μην κάνεις το λάθος να απαντήσεις. Κάπου θα το χάσεις, κάπου θα χαθείς. Αναρωτιέμαι έτσι και πέσουν όλες αυτές οι μάσκες, έτσι και ήμασταν όλοι πραγματικά και όσο πιο αγνά οι εαυτοί μας, τι στο καλο θα γινόταν; ΧΑΟΣ; Ή μήπως στην τελική θα ήταν όλα πολυ πιο απλά, πιο ξεκάθαρα, πιο απτά, πιο προσιτά; Αυτό είναι όμως που ονομάζεται για πολλούς το "χάος". Γιατι εκει πολλοι χάνουν τον μπούσουλα. Διαχειριζόμαστε τις μάσκες πολύ πιο εύκολα, τι συμβαίνει; Οι ψυχές μας σκιαγραφίζονται στα μάτια μας ρε. Πρεπει να'σαι πολυ καλος "ηθοποιός" για να ξεφύγεις απο αυτο. Πολλή κακία για το τιποτα. Πολύς φόβος για το τίποτα. Πολλή έλλειψη ανθρωπιάς για το ΤΙΠΟΤΑ. Στα τρένα φίλοι μου στα τρένα. Τσάφ-τσούφ να προλάβεις την μάσκα σου. Οι όσοι με τα κότσια θα φανούν, δεν θα τους φάει η μάζα. Και αυτό είναι κάτι που το πιστεύω. Ίσως να ταλαιπωρηθούν ένα τσίκ παραπάνω, μπορεί. Αλλά δεν θα χαθούν. Οι υπόλοιποι καλη συνέχεια με τις μάσκες μέχρι να γίνουν ενα με δαύτη. Και όσο για αυτο, θα'ναι υπερβολή μόνο για όσους δεν ΒΛΕΠΟΥΝ παρα μόνο ΚΟΙΤΑΝΕ. Ε νομίζω είναι ή ώρα to spot the differences. Cheers!