Όνειρο vs. Εφιάλτης

τι όνειρο και αυτό!! ή μήπως εφιάλτης?
πόσο κουλό, τρομακτικό και συγχρόνως παράδοξο και μελαγχολικό...
βλέπεις πως σε φιλάει ο κολλητός-καλύτερός σου φίλος και αδελφός (έλα μου?)
πως σε κυνηγάει το αγόρι σου για να σε σκοτώσει κυριολεκτικά (με διαδικασία τύπου "SAW")
και εσυ να νιώθεις τον τρόμο, αληθινό στο φούλ... κοιμάμαι ή το ζω στ'αλήθεια?
το άτομο που ήταν στην ζωή σου για εσένα φίλη και αδελφή να μιλάτε ώρες ατελείωτες όπως τότε,
να αγκαλιάζεστε και να δακρύζεται συνεχίζοντας τις ατελείωτες κουβέντες σας λες και θέλουν να αναπληρώσουν όσο χρόνο έχασαν μεταξύ τους! (..αχ!)
να κλαίω μεσα στον ύπνο μου την μία και απ'την άλλη να βυθίζομαι όλο και πιο πολύ...

να θέλω να πάρω αναπνοή και απλά να μην προλαβαίνω...
αμέτρητες εικόνες σαν μια συνεχόμενη αλλαγή στα σκηνικά!
"ανοίξτεεεεεεεε μου να βγωωω"... τι φωνάζεις λες και θα σε ακούσει κανείς.
εδώ είσαι μόνο εσύ και κανείς άλλος.. ίσως η αντανάκλαση σου!
τελικά το να έχεις τόσα μέσα σου στιβαγμένα σε κάνουν δύο πράγματα.. ιδιαίτερο ή ονειροπόλο.
χμμμ τωρα που το σκέφτομαι μπορει να είναι και τα δύο!
όπως και να έχει είναι αλήθεια πως μέσα μας υπάρχει ένα σεντούκι...
το δικό μου είναι σίγουρα γιγάντιο χωρίς να σημαίνει πως λειτουργεί πάντα θετικά κάτι τέτοιο.
θα χρησιμεύσει σίγουρα για να εκφραστείς... να έχεις απόψεις που να μπορείς να στηρίξεις και να βάζεις πάντοτε λίγο απο αστερόσκονη για να διώχνεις την τόση σαπίλα!
αλλά επειδή υπάρχουν διάφορα είδη ανθρώπων και δυστυχώς πολλοί μόνο σαπίλα έχουν να σου προσφέρουν, γι'αυτό εκεί μόνο να σε ξεσκίσουν ψυχολογικά μπορούν χώρις να έχουν επίγνωση στο ΤΙ κάνουν και το τι θα προκαλέσει. και συνήθως η φράση:
"μην κάνεις οτι δεν θα ήθελες να σου κάνουν" δεν τους είναι καν γνώριμη..
ούτε σαν έννοια, ουτε σαν συναίσθημα.
τι σου κάνει ένα όνειρο πια? μπάχαλο!
ή απλά σου δείχνει το ήδη υπάρχον χάος που έχεις μέσα σου...

όπως και να'χει, κανένας o νικητής, κανένας o ηττημένος ;-)

7 Νότες!

γυρνόντας απο την δουλειά είπα να πάρω τα πόδια μου σαν μεταφορικό μέσο...
κατέβαίνεις απο το λεωφορείο και ακούς...
πέρα απο το τέμπο των βημάτων σου, μελωδίες απο το mp3..
tool αρχικά, color haze στην συνέχεια και καταλήγεις με το υπέρτατο "keys to the kingdom" απο unkle.
πας μαζί με τον ρυθμό βλέποντας τα στενά με τα σπίτια και τα δέντρα ολόγυρα να σου φτιάχνουν την κατάλληλη εικόνα σαν απο βίντεο κλιπ με εσένα πρωταγωνιστή.
συνειδητοποιείς πως δεν θές να καταλήξεις κάπου, απλά να συνεχίσεις να προχωράς, δεν θές να τελειώσει η μελωδία, δεν θες να βάλεις το κλειδί στην πόρτα.
ενώ μέχρι πριν ήθελες μονάχα να χουχουλιάσεις τελικά βλέπεις πως αυτο είναι το αληθινό χουχούλιασμα...
εσύ και η κάπα σου που σε τυλίγει..
φαντάζεσαι πως θα ήταν αν μπορούσε να ανοίξει και δια μαγείας πετούσες όπως ο batman!
βρίσκεσαι στον δικό σου δρόμο.. στην δική σου πλασμένη εικόνα και δεν θες τίποτα να στο χαλάσει.
μερικά παιδιά γελούν.. κάποιοι άλλοι κοντοστέκοντε και παρακολουθούν ένα ποτήρι με λίγη ρακή σκεπτόμενοι πως είναι η τελευταία τους γουλιά γι'απόψε!
μετά και πάλι ρουτίνα.
τι όμορφο αεράκι... τα φύλλα κάνουν δεύτερα φωνητικά στο τραγούδι σου.
και τα βήματα σου, χτύποι καρδιάς που δίνουν ζωή στον ρυθμό σου...
σκυμένη με ένα σκουφί και λίγο πονοκέφαλο απο κάτω, συνεχίζεις.....
ένα υπέργλυκο σκυλάκι κάνει την βόλτα του μαζί με τον μέντορά του και δεν μπορέις παρά να πατήσεις το "pause" και να του χαρίσεις μερικά χαδάκια ενώ εκείνο σου δίνει με περίσια χάρη ένα βλέμμα γεμάτο απ'την αγάπη του =)
πόσο θα'θελες να'ναι και οι άνθρωποι τόσο αληθινοί όσο και το βλέμμα αυτο.
χωρίς να χρειάζεται να πει μια λέξη, στα λέει όλα όσα έχεις ανάγκη να δείς και όσα θα'θελες να ακούσεις με αυτό το μοναδικό βλέμμα...
ήδη νοιώθεις έτοιμος/η να βρείς τα κλειδιά και να ανοίξεις τελικά την πόρτα σου.
υπέροχο βίντεο κλίπ και το τραγούδι είχε άρτια συντονισμένες και τις 7 του νότες!
do-re-mi-fa-sol-la-si

Θυμάσαι?

θυμάσαι τότε... τότε που ακόμα είμασταν "παιδιά". λίγο καιρό πρίν...

γνωριστήκαμε μέσα στο μπούγιο και ήταν η πρώτη στιγμή μιας φιλίας που σκόπευε να ανθίσει...

στο "χάρηκα"  φαινόταν πως υπήρχε η ουσία της λέξης... χάρηκα όντως χάρηκα! που σε γνώρισα.

πέρασαν οι μέρες, οι μήνες... κυλούσαν. και η φιλία αυτή μεγάλωνε...

τόσο απότομα λέγαμε μα τόσο όμορφα συνάμα.

ωραίο δεν ήταν? θυμάσαι?

γέλια, κλάμματα, νεύρα και ξανά σε γέλια... γιατί είχαμε τον τρόπο μας.
δεν μας ένοιαζε να τσαλακώσουμε τους εαυτούς μας γιατι αυτό που ζούσαμε, κάθε στιγμή μας,

ήταν απλά μια στιγμή απο εμάς για εμάς!

θυμάσαι?

λες και πέρασε αιώνας... και όμως δεν είναι αιώνας.
έιναι τόσο κοντά μας όλο αυτο... χάθηκε?

χμμμ... γιατί? θυμάσαι?
ήταν μια φιλία αδελφική θυμάσαι?

στο είχα πει... πολλές φορές! γιατί πολυ απλά το εννοούσα.
μου το είχες πει και εσυ... θυμάσαι? που κρύφτηκε όλο αυτο? γιατί?

δεν καταλαβαίνω... μια συνεχής παρεξήγηση? οχι δεν νομιζω.

ξερεις καλα οτι κάθε τι στο έλεγα μπροστά σου..

δεν καταλαβαίνω λοιπον πως κατι τόσο όμορφο και αληθινό (ή έτσι ήθελα να πιστεύω)

έγινε κατι τόσο ξένο, τόσο απόμακρο και σκοτεινό! γιατί?
και ίσως είμαι η μόνη που με προβμηματίζει τόσο.. ΙΣΩΣ.
αν είμαι παντως μόνο εγω, ένας λόγος παραπάνω για να με πικραίνει πιο πολυ!
στην κάθε δύσκολη στιγμή ημουν εκει? σου έλεγα κάθε αλήθεια μου? σε πούλησα ποτε?

σε έδωσα επειδή δεν είχα άλλα επιχειρήματα να προστατέψω την φιλία μας???
στην πολύτιμη λέξη που λέγαμε: "αυτό μένει μεταξύ μας, είναι για εμάς" δεν σήμαινε τίποτα τελικά?
δεν άνοιξα ποτέ το στόμα μου να πώ δικές μας κουβέντες και θεωρούσα πως μπορώ και εγώ να βασιστώ το ίδιο πάνω σου χώρις καμιά αμφιβολία!

μα τι έγινε? γιατι?

που κρύφτηκε η έννοια: "όχι μόνο φίλη μου μα και η αδελφή μου" ?
και οι δύο έννοιες εξίσου σημαντικές, εξίσου πολύτιμες.....
τόσα γέλια, τόσα μοιράσματα, τόσα δάκρυα, τόσες στιγμές, τόοοοσα όνειρα,
τόσες χαρές και τόσες λύπες που άλλοι/ες θα ευχόντουσαν να είχαν ζήσει...

το δέσιμο μας, θυμάσαι?

σε αγάπησα...

και αυτό ειναι κάτι που ήταν δικό μας.. απο εκείνα τα πολύτιμα που λέγαμε!

θυμάσαι?

απο εκείνα τα δικά μας...
σσσσστ μέσα μου εκείνα τα παιδία είμαστε ακόμα.. στην καρδιά!

η έννοια φιλία, η έννοια αδελφή.
και αν ποτέ ξανά συναντηθούν οι δρόμοι μας θα ξεκινήσει απ΄την αρχή: "Χάρηκα!"
βήμα-βήμα.
και μετά απο χρόοοονια θα λέμε: "θυμάσαι???"
και τα δάκρυα θα γίνονται μόνο γέλια.

θυμάσαι?

“ Fuck! ”

Γειά σου παλιέ μου φίλε...
Λευκή μου κόλα απο χαρτί..
Εσυ το γνώριμο παλιόχαρτο.
Φτιαγμένο απο άγνωστες ρινίδες ξύλου..

Fuck!

Τι μου τσαμπουνάς πάλι?
Γιατί με καλείς να σε πλυμμηρίσω απο λέξεις και συναισθήματα?
Σου έχουν πει πόσο εγωιστικό είναι?
Με φωνάζεις και εγω πρέπει να ενδώσω στο κάλεσμά σου..
Λες και στο ζήτησα.
Νιώθεις άδειο.. Μοναχό σου!
Ίσως έτσι νιώθω εγω, οχι εσυ.
Ίσως μόνο εσυ το ξέρεις..
Τι θες? Γιατί με φωνάζεις πάλι?
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Αραδιάζω τον φόβο.. Την οργή.. Το όχι.. Το γιατί.
Και εσυ σιωπηλό εκεί στην ίδια την γωνιά σου
“Πάλι μου μιλάς? Τι θές?”
Απάντηση δεν πέρνω..
Μόνο την ίδια αρρωστημένη σιωπή σου.
Τι περιμένεις? Να εκφράσω το δικό σου ουρλιαχτό..
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”
Το μπήγεις μέσα στο λευκό σου φόντο και πάλι θες εγω να σε βγάλω απο το παιχνίδι που έπλασες και παίζεις μοναχό σου.. Κρυφτό!
Φοβάσαι μην σε βρώ. Τότε γιατί με καλείς, γιατί?
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Hey! Σε εσένα μιλάω.. Ναι ναι σε εσένα εκεί.
Μην προσπαθείς να μου κρυφτείς ξανά..
Δεν τα καταφέρνεις.
Άσε εμένα να χωθώ κάτω απο μελαγχολικό μου πέπλο..
Αλλά όχι εσυ.
Μην δίνεις σημασία στο παραλήρημά μου..
Εσύ με φώναξες, θυμάσαι?
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”


Fuck!

Και τώρα θες να βγάλω νόημα σε κάτι που δεν είχε ποτέ μια βάση.
Ποτέ μια ουσία.. Ένα φινάλε.. Μια ιστορία..
Θές να γίνω ο παραμυθάς στα όνειρα σου.
Να βγάλω την κραυγή της αγωνίας σου.
Να ρίξεις την ευθήνη σε εμένα που απλά ακολούθησα το κάλεσμά σου..
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!

Τρεμοπαίζω την μελωδία σου, φοβούμενη μην κάνω λάθος τις δικές σου νότες..
Δεν σου είπαν πόσο εγωιστικό είναι.. Δεν σου είπαν.
Και όμως αποκαλούν εγωιστή τον δικό σου παραμυθά..
Εμένα.
Που είμαι στα όνειρά σου επειδή ζητάς να γίνω η απαγγελία σε ένα δικό σου παραμύθι..
Εσυ με φώναξες, μην το ξεχνάς!
“Γιατί? Γιατί? Γιατί?”

Fuck!

Χαμένη με αφήνεις να ψάχνω κάτι που ποτέ κανείς δεν βρήκε..
Εγκλωβισμένη στην μελωδία που θέλησες να πλάσω για χατίρι σου.
Εγώ είμαι η ορχήστρα μα εγω και ο μαέστρος!
Ανίκανη να σταματήσω τις νότες που ζαλίζουν την ακοή μου..
Συνεχίζω να παίζω την ίδια παρτιτούρα ξανά και ξανά.
Τι πας να κάνεις? Τι και αν κατηγορήσεις την ορχήστρα?
Τι και αν κατηγορήσεις τον μαέστρο?
Το ίδιο πρόσωπο θα βρείς μπροστά σου..
Εμένα. Μόνο εμένα.
“Δεν στο ζήτησα ακούς? Δεν στο ζήτησα..”

Fuck!